Toen ik je in je meisjeskleed vond

Liep je blootsvoets op de steile, scherpe rotsen

De schemering als een wurggreep rond je ijle gestalte

Lichtjes stipten verklarend en aanvullend om je heen

Alles aan je was breekbaar als de kleine kopjes die je steeds op de rommelmarkten zocht

Je schreef onzichtbare zinnen met je in inkt gedompelde haren

Het waren je uitingen van oosterse verwarring en waanzin

Een vierpotig dier steeds troostend in je zog

Je schaduw sterk gelijkend op één van die ingewikkelde schilderijen uit het nachtmuseum

Zo ben je nu al lang niet meer